Vandaag de dag die we al vrij lang verwacht hadden, we hebben onze lieve Brutus laten gaan. Brutus had diabetes en zijn nieren verdroegen de medicatie hiervoor helaas niet. Dus is hij op een speciaal dieet gegaan, hij kreeg speciaal hooi, brokjes en lang niet alle groenten. We wilden hem houden zolang het goed ging, zolang hij niet afviel, goed at en levendig was en dat was hij tot een paar dagen geleden. Toen merkten we dat hij erg rustig was maar dat viel niet heel erg op omdat de mannen sowieso een stel luie cavia’s zijn! Maar gisteren kwam hij voor het eerst niet meer de hooibak uit, eten viel hem zwaar en het bleek dus dat zijn hartje het aan het opgeven was, de energie om te eten was er ook totaal uit. We zouden hem laten gaan maar hij was ons voor. Vanaf gisteravond is zijn broertje Boris niet meer van zijn zijde geweken, het was zo ontroerend, tegelijkertijd verdrietig maar ook zo mooi. Boris hield zoonlief Dobby bij Brutus weg, Dobby had al heel lang door dat Brutus zwakker was en maakte daar gebruik van. Het was vanmorgen heel bijzonder, ook de dames in de verdieping erboven hadden het dondersgoed in de gaten, Brutus piepte op een gegeven moment en alles hield op met eten en Maisy, de oudste dame, begon ook te piepen. Toen Brutus eenmaal overleden was gingen de meiden verder waar ze mee bezig waren, Boris zit nog in een hoekje te treuren. De broertjes zijn ook altijd samen geweest, hij moet aan de nieuwe situatie wennen. Hij krijgt binnenkort een vriendin die niet drachtig wordt en Dobby verhuist ook naar een vriendin die dus wel drachtig moet worden. Anoek en ik vermoeden dat Boris hier zeker blijer van zal worden, hij is nog dominant maar of dat nu zo zal blijven is de vraag omdat Dobby dat ook heel graag wil zijn dus om de rust in het hok te bewaren zal het zo beter zijn. Boris blijft de rest van zijn leventje bij ons en hopelijk is dat nog heel lang.
Brutus was een echte lieverd, een goedzak die zich graag liet knuffelen, onder zijn kinnetje gekriebeld worden kon hij geen genoeg van krijgen. Hij was altijd de rustigste van de twee, Boris is een boef, een leuke boef overigens. Hij was nog net geen twee en een half jaar. We gaan zijn lieve koppie en zijn gebedel missen, rust zacht lief jochie 🙁
Wat een mooi verhaal, en dan zeggen ze dat dieren geen emoties of verstand hebben.
Nou wij weten wel beter.
Het is natuurlijk altijd verdrietig als je afscheidt moet nemen.
Maar gelukkig weet je dat hij een mooi en vooral liefdevol leventje heeft gehad.
Sterkte,
Karina
Ja de dierenwereld is prachtig, cavia’s zijn groepsdieren, ze hebben het heel goed door als er iets aan de hand is. Het was echt apart om te zien dat Boris niet van Brutus zijn zijde week, de hele avond, nacht en deel van de ochtend is hij bij hem blijven zitten. Het is jammer want Brutus was een echte lieverd maar we hebben hem na de diagnose nog een jaar mogen hebben.
Groetjes, Joke
Ken het gevoel van jammer en verdriet.
Wij hadden twee katten met nierfalen, diagnose kwam bij 6 jaar en ze zijn uiteindelijk 15 geworden.
En ook al heb je een soort van bonustijd na de diagnose, het blijft verdrietig maar ook fijn dat je de extra tijd had.